Psalm 115 - wat staat er?

Het is onbekend wanneer deze psalm precies geschreven is. Sommigen zeggen dat het onderdeel is van het lied van Mozes dat hij schreef bij de rode zee, dus eigenlijk bij psalm 114 hoort. Anderen schrijven het toe aan David, toen hij zijn koningschap begon, of aan Ester en Mordechai of aan de drie mannen in de brandende oven. Duidelijk is wel dat het geschreven is door iemand die grote nood ervaart en daarbij ook nog aan het twijfelen wordt gebracht door mensen die spottend vragen, waar is je god?
Hoe mooi is het dan dat dit lied niet begint met een klacht, maar juist met een belijdenis: Aan God is de eer, vanwege zijn liefde en trouw. Dat is waar de hoop te vinden is, in de liefde en trouw van God.

De psalmdichter stelt dit tegenover de afgoden, beelden door mensen gemaakt. Op bijna humoristische wijze stelt hij ze aan de kaak. Ze hebben handen, maar kunnen niet tasten, oren en ogen die niets horen en zien een mond die niet kan spreken.
In onze tijd kennen we zulke afgodsbeelden niet. Wij knielen niet voor een fysiek beeld, maar ook voor ons is de verleiding om onze hoop op dingen te stellen die we kunnen horen, zien en tasten.
Neem de eerste: ze hebben een mond, maar kunnen niet spreken. Ik moet denken aan mijn behoefte om telkens van anderen te horen dat ik het goed doe, om te leven zodat ik eer ontvang.
Naar welke niet-sprekende mond probeer jij te luisteren?
Je zou ze zo allemaal af kunnen lopen en algauw heb je helder wat jouw afgoden zijn.

God is zo wezenlijk anders. Hij is in de hemel en doet wat Hem behaagt. Dat klinkt misschien wat dreigend. Als wij doen wat ons behaagt, dan worden we eigenwijze, egoïstische, onberekenbare mensen. Als God doet wat Hem behaagt, wat doet Hij dan? Wat behaagt Hem?
Het behaagt Hem te zegenen wie Hem vertrouwen. Het behaagt Hem om te zien naar de geringen (psalm 113). Het behaagt Hem uit een steenrots water te laten stromen (psalm 114).