Het vervolg van het verhaal van Lazarus. Een verhaal vol heftige emoties. De kracht van de gevoelens spatten van het papier af. De totale ontreddering van Maria, wat dat doet met Jezus, Zijn verdriet, Zijn woede, Zijn kracht, Gods kracht! En daarna vreugde, maar ook angst bij de leiders van het volk, angst voor een opstand tegen de Romeinen, voor verlies van eigen macht en rechtvaardiging van kwaad, het is beter dat één mens sterft...., maar tegelijkertijd is dat precies waar het Jezus om gaat. Hij rechtvaardigt mensen die kwaad doen.
Wat leer ik over Jezus?
Hier ontmoet ik Jezus de mens, die net als ik verbolgen kan zijn over het onrecht van de dood van iemand van wie je houdt. Het verdriet van mensen van wie je houdt. Het raakt Hem persoonlijk en Hij huilt. Het kortste bijbelvers! Jezus is hier niet alleen empathisch. Hij huilt niet uit wanhoop, omdat Hij er ook niets aan kan doen. Hij huilt, denk ik, om dat juist bij de confrontatie met de dood zo zichtbaar is hoe verloren deze wereld is zonder God.
Maar dit is niet het einde, juist de confrontatie met dit verdriet en lijden roept in Jezus een kracht wakker en met een krachtige stem roept(!) Hij Lazarus tot leven. Hier is Hij mens en God tegelijk.Wat heb ik daaraan?
Als eerste leer ik hier Jezus kennen als God, niet een God die ver weg op een wolkje alles hier beneden analytisch, maar gevoelloos aanschouwt. Maar God die de intense pijn van mensen hier op aarde niet verdraagt, maar zelf voelt en in die pijn komt en een uitweg biedt.
Als tweede leer ik ook veel uit de reactie van de leiders van het volk. Zij willen Jezus niet als heerser. Zij willen zelf de baas zijn en dus moet Jezus weg. Als ik geconfronteerd word met deze machtige God, heb ik een keus te maken. Geef ik mijzelf over aan Hem, of nagel ik Hem aan het kruis?
Andere opties zijn er niet.
Mathea Bikker
Morgen lezen we Johannes 11:55-12:19
Geen opmerkingen:
Een reactie posten