De reden die wordt gegeven is: Gods liefde voor ons. In de dagen van het schrijven van deze psalm betekende 'ons', het volk Israël in de psalmen hiervoor en hierna zie je heel duidelijk dat God zijn volk liefheeft en zijn volk redt (uit Egypte, van vijanden). Het 'ons' gaat dus niet in eerste instantie over ons. Wij zijn degenen die opgeroepen worden, wij zijn in de ogen van Israël die wereld, dat volk.
Als ik de geschiedenis van het volk Israël lees, dan blijf ik me verbazen hoe dat volk zich keer op keer van God afkeert, andere goden zoekt, andere wegen kiest. We lezen aan tafel op dit moment het bijbelboek Jeremia en mijn kinderen zuchten er wel van (en ik ook trouwens). Iedere keer hetzelfde liedje: God roept zijn volk op Hem te gehoorzamen en telkens keren ze zich van Hem af.
Ik raak dan wel onder de indruk van Gods trouw en Gods liefde. Hij geeft niet op. Hij blijft roepen, Hij blijft komen naar zijn volk. Dat is die liefde voor 'ons'. En is dat ook geen hoop voor mij?
Hoe ver ik ook afdwaal, eeuwig duurt zijn trouw!
Psalm 139:7-10
Hoe zou ik aan uw aandacht ontsnappen. Hoe aan uw blikken ontkomen? Klom ik op naar de hemel -U tref ik daar aan, lag ik neer in het dodenrijk - U bent daar. Al verhief ik mij op de vleugels van de dageraad, al ging ik wonen voorbij de verste zee, ook daar zou uw hand mij leiden, zou uw rechterhand mij vasthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten