Psalm 113 - met het oog op mij

Psalm 113 roept de dienaars van de Heer op Hem te loven. In eerste instantie richt deze psalm zich op de levieten die dienst deden in de tempel, maar in Christus mag ik mij daar ook onder scharen.
Zoals bij het lezen van de afgelopen dagen wel duidelijk werd, roept deze psalm op Hem te loven om twee redenen: Gods grootheid en zijn ontferming.

Hoe loof ik Gods grootheid? Ik kan de verzen 1-6 lezen en meezeggen en de woorden om Gods grootheid te loven, worden mij zo gegeven. Vanwaar de zon opkomt tot waar zij ondergaat, zij de naam van de Heer geloofd. Dat is over de hele aarde en dat houdt nooit op. Altijd komt ergens de zon op en gaat hij ergens onder. Ik moet dan altijd denken aan hoe dat zou klinken op zondag als we al die lofzangen uit verschillende kerken op verschillende continenten achter elkaar door zouden kunnen horen. Wat een mooie eenheid zit daarin dat onze lofzang wordt overgenomen in de volgende tijdzone!

De psalmdichter stelt de retorische vraag: Wie is gelijk aan onze Here?
En dat brengt mij bij het loven van God om zijn ontferming. Hij is hoger en groter dan ik kan bedenken, maar Hij richt zijn oog op ons, op mensen in nood. Er is geen god die zo is als mijn God.
Hij richt op, Hij zet mensen op een ereplaats, Hij geeft toekomst.
Dit doet Hij niet voor mensen, omdat zij het zo goed gedaan hebben, maar dit doet Hij uit liefde, om wat Christus voor ons heeft gedaan.

Bij het lezen van die retorische vraag, moest ik denken aan hoe God zich openbaarde aan Mozes, in Exodus 34. Mozes wil alleen met het volk verder gaan, nadat hij God als het ware in de ogen heeft gekeken, dat kan niet, maar God openbaart zich zelf aan Hem en zijn naam is:
"De Heer! De Heer! Een God die liefdevol is en genadig, geduldig, trouw en waarachtig, die duizenden geslachten zijn liefde bewijst, die schuld, misdaad en zonde vergeeft,"(Ex 34:6 en7).

Zo komen groot en klein bij elkaar!